Percepcja słuchowa

Dzieci lewouszne (tkie dzieci, u których lewe ucho jest uchem dominującycm) mogą mieć problemy z identyfikowaniem poszczególnych dźwięków w odpowiedniej kolejności, mogą nie dostrzegać poszczególnych fonemów, sylab, a nawet słów lub ich nie różnicować (zaburzenie słuchu fonemowego), inną trudnością może być zaburzona płynność mowy, a warunkiem rozumienia komunikatów językowych jest identyfikacja i różnicowanie bodźców dźwiękowych oraz odbieranie ich w odpowiedniej kolejności. Dzieci lewouszne bywają postrzegane jak niegrzeczne, nieposłuszne, nie dostosowują się do komunikatów, a tym czasem potrzebują one dwa razy więcej czasu, aby przekaz językowy za pomocą słuchu odebrać

Dla gotowości rozwoju mowy, konieczna jest umiejętność słuchania zdarzeń płynących  z naturalnego otoczenia, a ponadto przełączanie się z jednego typu słuchania na drugi. Dzieci mające trudności w tym zakresie często z ogromnym trudem koncentrują się na odbiorze dźwięków mowy i ich znaczeniach. Zadaniem terapeuty staje się zatem przekierowanie uwagi dziecka ze źródeł niewerbalnych, często muzycznych, na językowe.

(dr Sławka Orłowska)

NaŚladownictwo

Stymulacja rozwoju to nie tylko dobieranie pozytywnie wpływających na rozwój dziecka aktywności, ale także eliminowanie bodźców destrukcyjnych dla mózgu.

Niekorzystne dla formowania języka w umyśle dziecka jest narażanie go na działanie wysokich technologii (telewizji, nawet w tle, telefonów komórkowych, tabletów, ekranów komputerów), nadmiernej ilości muzyki  i elektronicznych zabawek. W takim środowisku dziecko odbiera mowę jedynie jako dźwięki, ale nie ma dużych szans, aby usłyszeć ją jako przekaźnika znaczeń. W owej sytuacji dochodzi do podprogowego pobudzenia prowadzącego do osłabienia synaptycznego, co oznacza, iż informacje językowe nie są przekazywane do dalszego przyswajania, gdyż mózg uznaje je za mało istotne. Niebezpieczeństwo polega na tym, iż naturalnie plastyczny mózg małego dziecka może przekierować się na odbiór głównie obrazów, a nie mowy w sensie uczenia się znaczeń i wykorzystywania jej do komunikacji  z drugim człowiekiem[1].

Bez stymulacji interpersonalnej, czy przy zajęciu jej miejsca przez wysokie technologie, mózg małego dziecka ma ogromnie utrudnione zadanie w zakresie rozwijania umiejętności społecznych. Podczas gdy jest narażony na działanie komputera, tabletu, smartfonu, czy telewizji może reagować brakiem języka lub ogromnymi utrudnieniami w jego nabywania, ale również nadpobudliwością, rozdrażnieniem i problemami z koncentracją uwagi

[1] Op. cit. J. Cieszyńska- Rożek, Metoda krakowska wobec zaburzeń rozwoju mowy, s. 92-93

Kontakt wzrokowy z drugim człowiekiem jest prymarną umiejętnością warunkującą dalszy rozwój społeczny. Utrzymywanie pola wspólnej uwagi warunkuje możliwość uczenia się na wszystkich szczeblach od naśladownictwa do działania przez instrukcję

Ćwiczenia stymulujące funkcje wzrokowe stanowią ogromnie ważną rolę w rozwoju myślenia, nauki czytania i pisania.

Aktywność kory wzrokowej odgrywa ogromną rolę w procesach kształtujących inteligencję dziecka, jest silnie skorelowana z procesem uczenia się komunikacji językowej i interakcji społecznych

Intencja komunikacyjna

Komunikacja niewerbalna stanowi część całego przekazu językowego. Każdy gest jest ściśle powiązany ze znaczeniem wypowiedzi, interakcji lub stanowi wsparcie produkcji mowy.  Dzięki nim dziecko odbiera mowę kilkoma zmysłami jednocześnie, słyszy wypowiedź, widzi pokazywany gest i często samo porusza rękami, co zwiększa szansę na pozytywne efekty terapii.

Gesty Artykulacyjne

Manualne torowanie głosek

Myślenie Przyczynowo-skutkowe

Dialog twarzą w twarz i utrzymywanie wspólnego pola uwagi są niezwykle ważnymi elementami komunikacji z drugim człowiekiem. Dziecko uczy się jednak nie tylko kontaktu wzrokowego z drugim człowiekiem, ale także relacji społecznych, najpierw w diadzie z najbliższą osobą, później dopiero z dzieckiem w parze, żeby na bazie tych doświadczeń stać się uczestnikiem całej grupy rówieśniczej[1].

Od samego początku trzeba pamiętać, iż nie ilość słów świadczy o umiejętnościach językowych, a zdolność ich wykorzystywania w adekwatnych sytuacjach, kojarzenia i znajomość ich znaczeń

[1] Op. cit. J. Cieszyńska, Metoda Krakowska wobec zaburzeń rozwoju dzieci , s. 315

Realacje przestrzenne